Gdy nie umiemy Żyć... nie potrafimy odejść.

Życie pisze nam przeróżne scenariusze... Trudne, niespodziewane doświadczenia wymuszają na nas zatrzymanie się, wejście w głąb siebie i wewnętrzne przeżywanie. By rozwijać się, rozkwitać, pogłębiać i rozszerzać naszą świadomość, pogłębiać empatię i wrażliwość, by po prostu budować swoje Człowieczeństwo... musimy doświadczać... namacalnie, fizycznie. Poruszone i zaangażowane są wtedy wszystkie nasze zmysły – by odczuwać i przeżywać z całą mocą dogłębnie a to na zawsze nas kształtuje, pozostawia w nas ślad... wtedy dojrzewamy, stajemy się silniejsi, wrażliwsi, mądrzejszy...

Gdy opowiadamy, słuchamy, czytamy, prowadzimy niekończące się teoretyczne dysputy, nie mamy dostępu do mądrości tylko do wiedzy, to na nas nie wpływa tak jak doświadczanie, wewnętrzne przeżywanie, wewnętrzne dotykanie najczulszych strun w nas.

Tak dużo czasu poświęcamy na poszerzanie wiedzy (często by brylować w towarzystwie swoją wiedzą : kto wie lepiej? kto ma rację) i nie mówię tu, że nie należy tego robić, to też jest nam potrzebne ale gdy życie stawia nas w obliczu śmierci wszelka wiedza jest zbyteczna... stajemy nadzy, bezsilni, bezbronni, nie przygotowani na udźwignięcie takiego ciężaru.

Pojawiła się refleksja, że nie umiemy ani godnie żyć ani godnie umierać... Jeśli zechcesz wysłuchać moich opowieści, odczuć, spostrzeżeń, które pojawiły się w jednej z najtrudniejszych chwil jakie niesie nam życie, a które przeobraziły mnie dogłębnie i przyniosły wiele pięknych postanowień i doniosłych przeżyć to zapraszam Cię w tą ludzką podróż przez życie i śmierć... by na zawsze przestać się bać... i życia i śmierci...